MEDALYA
Wala sa laki o ningning,
Upang masabing ika’y magaling.
Hindi sa bilang o dami,
Para masabing ika’y mabuti.
Tayo’y higit pa sa ‘ting medalya,
‘Wag magpadala sa sinasabi ng iba.
Mabuhay ka bilang IKAW,
Magtatagumpay ka balang araw.
x-o-x-o-x
About the photo…
Ang nasa larawan ay personal kong mga medalya nung ako’y nag-aaral pa. Kaunti lang naman dahil di naman ako katalinuhan… aral-aralan lang kumbaga lols. Wala pa yan sa mga halimaw kong kaklase, pati na rin sa mga nag-evolve na ‘mamaw’ na mga estudyanteng nasasaksihan ko ngayon hehehe.
Ang Kwento…
Bilang ang aking #shorTULAay tungkol sa medalya, hinalungkat ko ang mga iyan sa ‘baul’, inayos ng ganyan at ‘piniktyuran’.
Marso na kaya uso na naman ang pag-ani ng mga medalya. Dati nakakatampo, kasi tuwing ‘recognition day’ ay lagi na lang ‘ordinary day’. Ganyan ka-proud ang mga magulang ko… walang handa at walang selebrasyon hahaha! Dalawa lang ang natatandaan kong may handa o kumain kami sa labas, yan ay nung una akong magka-‘sabit’ noong grade 4at nung college graduation. First and last ika nga, pero ‘in between’ wala hahaha.
Nung wala pa akong muwang sa mundo, hindi ko maiwasang magtaka sa mga magulang ko, dati gusto kong itanong sa kanila ang mga ito:
“Mommy (sosyal haha), bakit sila sinasabit nila ang kanilang mga medals sa wall? Isn’t it amazing?”
“Papa (lols), bakit di tayo nagpipiktyuran tuwing isasabit sa akin ang medal? Hindi pa ba naimbento ang camera?”
“Mudra, bakit sila nagpapa-fiesta kahit isa lang naman ang medal ng kanilang anak? Bawal ba maghanda pag more than one?”
“My parents, ipakilo na lang kaya natin ang mga ito? Kikita pa tayo!” hehehe…
Wala kang makikitang nakasabit na medalya sa aming bahay. Ni hindi nga ako na-congratsman lang ni nanay… ang nasasabi lang niya “Oh may medal ka? Very good!” Yung totoo ‘nay? Teacher ka na rin at ‘bumeberi gud’ ka pa (pero di ko yan nasabi noon dahil baka ma-soplak naman ako hahaha).
NGUNIT sa kabila ng lahat ng yan…
Mapalad ako kasi ni hindi ako nakaramdam ng kahit anong pressure sa pag-aaral. Ako lang talaga ang nagiging ‘hard’ sa aking sarili kung minsan. Ang mahalaga lang talaga sa aking mga magulang ay ang makapasa at makapagtapos ng pag-aaral.
Kahit kailan hindi naging ‘medal’ ang tingin ng mga magulang ko sa akin. Hindi nila ginawang batayan ang pagkakaroon ng medalya sa pagiging mabuting anak. Kung ang ibang magulang ay ‘binibeybi’ ang kanilang mga ‘supling with flying colors’, ako ay lagi pa ring napagsasabihan ng nanay at tatay ko. Hindi ko noon maintindihan kung bakit ganun sila, pero ngayon lubos kong tinatanggap ang kanilang mga ‘words of wisdom’.
Salamat kila Mama at Papa dahil di nila sinukat kung sino ako, kung ano ang nalalaman ko o kung gaano ako kahalaga sa kanila sa pamamagitan ng mga medalya. Naging maliwanag sa akin habang ako’y lumalaki na ako’y higit pa sa ano mang makukuha kong ‘sabit’.
Salamat din sa mga poker face na reaction kahit matataas na ang grade ko sa card nung high school! Ako nga eh hindi makapaniwala na pwede pala yun mangyari, pero nung pinakita ko yun sa kanila… wala man lang nasabi hahaha! Kala mo may nakita lang na puting kapiraso ng papel na may mga numero lols. Kulang na lang i-describe ko pa na, “Hello Ma! Napansin mo ba 97 ako sa Physics?”o kaya “Ay nakita niyo ba 99 grade ko sa values? Ang bait ko di ba?”hahaha. Pero ‘waley’ dedma lang sila.
Oh di ba ang saya? Pero ipinagpapasalamat ko ang mga iyan.
Kaya kung ako man ay magiging isang magulang, hindi ko ipi-‘pressure cooker’ ang aking anak sa pag-aaral. Malay ko ba kung ‘shunga’ talaga siya, eh di pangatawanan na hahaha.
Pero seryoso, ang ipinupunto ko lang, sana’y lahat ng magulang ay ipakita ang lubos na suporta at maigting na paggabaysa kanilang mga anak. Tanggapin natin ang kanilang mga kahinaan at kahusayan. Wag natin silang ikulong sa mga expectations. Wag nating punuin ang tahanan ng mga trophiesat medals, higit sa lahat punuin natin sila ng pagmamahal.